Wednesday, December 17, 2014

दफन होताहेत आयांचे आक्रंद

चिरडली जाताहेत
उद्याची स्वप्नं
बंदुकीच्या दस्त्यानं
धर्माच्या नावाखाली...

अल्ला, राम, जीझस्
कम्युनिस्ट, डेमोक्रॅटिक
रेषांमध्ये अडकवलाय
माणूसकीचा नकाशा

शाळेच्या दफ्तरांवर
रक्तानं रंगवताहेत
ते विकृतीचे इरादे
दहशतीचे वादे

शांततेचे संदेश
टरकावले जाताहेत
दफन होताहेत
आयांचे आक्रंद

अशांत दिवस
अस्वस्थ रात्री
क्षणोक्षणी होतेय
इथे मृत्यूची गणती

हाकारे देताहेत
चिरंतन शांततेसाठी
बधीर कानांपर्यंत
आंधळेपणानं पोहोचण्यासाठी...

Thursday, June 19, 2014

आता सोयर नाही...

अस्तित्वाचा प्रश्न
तुझ्या श्वासानं
फक्त
काहीच क्षण
गहन होण्यापासून
वाचला...

अन्यथा अंधार
मित्र; सोबतीही..
अनाठायी ठरली
भीती
उजेडानं पुन्हा
फणा काढण्याची

झाली खात्री
श्वासांचे क्षण
न परतण्याची
आणि
तळाशी जाणिव
विरक्तीची...

संदर्भहीन तुकडे
सुसंगत जोडलेले
तुझ्या
मिठीचे त्याला
आता सोयर
नाही...

Saturday, April 26, 2014

पुन्हा एकदा...

पुन्हा फिरून
जगायच्यात
त्या आठवणी...


तुझी कविता...
तुझं पुस्तक...
पुस्तकातल्या त्या ओळी...

पुन्हा एकदा फिरून
जगायच्यात...


मऊशार लाटांनी
भिजलेल्या बटा
अलगद सरकत
काळजात घुसलेल्या...
रोखू रोखू म्हणताना
धावलेलं वेडं मन..
चिंब अंग ओलं अन्
श्वासांचं संपलेलं अंतर...

पुन्हा फिरून
जगायचंय
ते शुन्य अंतर...


फुल उमलतं ते
कोमेजण्यासाठीच?
तुझ्या प्रश्नानं
झालेली काहिली
डोळ्यांपाशीच दाटलेले
ढग थोपवलेले
अन् अंतरीच्या कोपऱयात
भटकं काहूर माजलेले

पुन्हा एकदा फिरून
जगायचंय
ते भटकं काहूर...

Friday, November 9, 2012

पाऊस मनीचा

| असा आला
 असा आला
 सारा दुरावा
 सरला...|

| धुंद मन
 चिंब तन
 अंगी वणवा
 पेटला...|

| हात हाती
 ओली माती
 भान बेभान
 बेईमान...|

| सुर जुळे
 ताल धरे
 मुक्त स्वच्छंद
 आनंद...|

| साथ तुझी
 सुटे क्षणी
 कळ भाव
 जीवघेणा...|

| सरी साऱया
 नभी उभ्या
 आता डोळेची
 पाझरे...|

| नको नको
 असा जाऊ
 आर्त आक्रंद
 जन्मोजन्मी...|

Monday, November 5, 2012

माझाच भवताल...

...मग माझाच भवताल
समोर ठेवून उलगडून
मी पाहू लागतो...
चकचकीत एक्स्प्रेस वेवर
सत्याला गाडून ठेवलंय
आणि वर त्याबद्दल
माझ्याचकडून घेताहेत टोल
मीही न चुकता भरणार;
त्यांच्या गाडण्याला दाद म्हणून...
शेजारीच दणदणून उगवलेली
भ्रष्टाचाराची हायसिंथ आणि
त्याखाली कुजत पडलेलं
मानवीपण सडक्या
मनानंच पाहतो...
नकळत आपोआप
पुढं सकटतो...
मला दिसतं, आईनं दिलेलं
संचित आता ठाम
निरुपयोगी झालेलं...
सत्य बोल, जग जवळ कर,
इत्यादी इत्यादी खरंतर
अगदीच भंपक...
मी माझ्या कोषात
माझ्यातच अधिक
सुरक्षित...जगाला दूर ठेवून
आणि सत्य-असत्याच्या फंदातही
न पडता स्वतःत राहून..

भोवताल उलगडला, तेव्हा
जळजळीतपणे हे उलगडलं आधी...
रोजची धाव, सिग्नल आणि
धुरानं कोंडलेलं पर्यावरण...
जगण्याचं राजकारण
निबर होत चाललेल्या कातडीला
आणखी कुरतडतं, तेव्हा..

...मग माझाच भोवताल
समोर ठेवून उलगडून
मी पाहू लागतो...

Wednesday, March 28, 2012

म्हणून तर जगणं सुंदर होतं...

हे असंच होतं...
म्हणून जगणं सुंदर होतं...

दुखला हात खुपला पाय
सोबतीला तु होतीस...
दुखऱया जखमेवर 
तुच तर मलम होतीस...

हे असंच होतं...
म्हणून जगणं सुंदर होतं...

हे नको, तेच हवं
नाहीतर काहीच नको...
हा हट्ट तुझ्याचजवळ
तुच तर प्रत्येक प्रश्नाला
उत्तर होतीस...

हे असंच होतं...
म्हणून तर जगणं सुंदर होतं...

पहिलं वगैरे नसलेलं
प्रेमही तु होतीस...
रागाची पहिली शिकारही
मग तुच होतीस...

हे असंच होतं...
म्हणून तर जगणं सुंदर होतं...


हे असंच राहिलं असतं...
तर जगणं खरंच सुंदर होतं...

आता तसं नसतं आई
माझं मीच निस्तरतो जगणं
तुझ्या आठवणीत झुरणं
आणि पिलाला कुशीत घेणं...

Saturday, March 24, 2012

ठसा जपून ठेव

जाणिवेच्या प्रत्येक पावलावर
अलगद उमटलेला
चक्काचूर झालेला
भावनांचा ठसा
तु असाच जपून ठेव...

कधीतरी ठशांमध्येच दिसतं
भेसूर प्रतिबिंब जे
कळत नकळत
असू शकतं अशांचं
ज्यांना आपण गमावलं...

कधीतरी प्रतिबिंबंही देतात
आत्मभान सहजी जे
हरवलेलं होतं
कुठंतरी अडगळीत पडून
राहिलं होतं सडत...

कदाचित प्रतिबिंब, ठशांचा
सारा खेळ होता
जपून ठेवण्यासाठी
जे नव्हतं
कधीच तुझं अऩ् माझंही...