मी कसं जगतो...?

जगावं कसं वगैरे शिकवावं लागतं, यावर आपला अजिबात विश्वास नाही. आपण म्हणजे मी. स्वतःला किंचित आदरानं वागवतो. खूपदा लोकं विचारतात, की का बाबा, तुला टेन्शन कसं येत नाही? मी किंचित हसतो. प्रश्न उडवून लावतो. टेन्शन घेणं नं घेणं हा च्याचा त्याचा प्रश्न, असं उत्तर देतो. मला खूप छोट्या गोष्टींत आनंद शोधता येतो. म्हणजे जगावं कसं हे दुसऱयांकडून शिकावं लागत नाही. अर्थातच, हे शिकणं आपल्याला मान्य नाही, हे आधीच सांगितलं आहे.

माझा एक मित्र आहे. बाईकवर मागं बसला, तर त्याच्या हाताची बोटं खांद्यात रुतत राहतात. मी बाईक धड चालवतोय की नाही, याची त्याला काळजी. समोर ऑटो आली अचानक तर ब्रेकच्या आधी याची बोटं खांद्यात घट्ट रुतलेली लक्षात येणार, इतकी काळजी त्याला. थंडीत स्वेटर-कानटोपी, मफलर इत्यादी. उन्हाळ्यात कॅप, मास्क इत्यादी. पावसाळ्यात छत्री, रेनकोट इत्यादी. असं याचं जगणं. वय वर्ष 35. उन्हाळ्यात मस्त उंडारावं आणि पावसाळ्यात पावसात मनसोक्त भिजावं आणि थंडीत दुलईत xxx वर करून तासनं तास लोळत पडावं म्हणजे जगणं हे कधी कळत नाही त्याला. मग विचारत बसतो, की का रे बाबा, टेन्शन कसं येत नाही तुला?

टेन्शन न घेणं हा काही गुन्हा नाही. मला तर वाटतं, टेन्शन घेणं हाच एक गुन्हा आहे. अरे, सालं ही नोकरी-धंदा करतो कशासाठी आपण? चांगलं जगता यावं म्हणूनच नं? मग तेच जमत नसेल, तर काय अर्थ आहे या जगण्याला, असा प्रश्न आपण आपल्याशीच कधी विचारत नाही, यात खरी मेख आहे. काय आहे, काही प्रश्नांची उत्तरं आपल्याला माहिती असतात. ती मिळाली, तर मग पुढं काय करायचं, हा आणखी एक उपप्रश्न असतो. त्यामुळं प्रश्नच विचारत सुटायचे, उत्तराकडं ढुंकूनसुद्धा पाहायचं नाही, अशी आपली प्रवृत्ती बनते. ही प्रवृत्ती म्हणजे टेन्शन. स्वतःला आलंय असं वाटलं, की दुसऱयाला विचारत सुटतो आपण...


असो. वाचून सोडून द्या. खूप दिवस काहीच लिहिलं नाही, म्हणून आज बडवत बसलो ;)