सूर्यनमस्कार आणि सर

आमच्या शाळेतले सर सूर्यनमस्कार घालायला शिकवायचे. दहा सूर्यनमस्काराच्या बदल्यात मुठभर भिजलेले शेंगदाणे मिळायचे. आळस करायचो खूप आम्ही सगळे. काय हे बेणं सारखं छळतंय, असंही कधी वाटायचं. मुठभर शेंगदाणे मिळवण्यासाठी जिवाच्या करारावर सूर्यनमस्कार घालायचो. एखाद दिवशी एकही सूर्यनमस्कार न घालता शेंगदाणे मात्र मिळवायचो. रजिस्टर असायचं सरांचं. ते भरणाऱया मुलाला भीती दाखवून आमच्या नावावर सूर्यनमस्कार घालायला लावायचो. सर रिटायर्मेंटला आलेले. तरीही तुकतुकीत. झपाझप सूर्यनमस्कार घालायचे. आमच्यासोबत स्पर्धा लावायचे. आम्ही पाच पोरं मिळून जेवढे सूर्यनमस्कार घालायचो, त्याच्या दुप्पट सर बसल्या बैठकीला घालायचे.

हे सगळं परवा आठवलं. सूर्यनमस्कार नावानं राज्यभर हैदोस सुरू होता किंवा जागृती. पेपरात वाचलं. टीव्हीवर पाहिलं. डॉक्टरपासून सारे सूर्यनमस्काराचा जप करताना.

सहज प्रयत्न म्हणून सूर्यनमस्कार घालायला गेलो. पाठ वाकता वाकेना. पायातून कळ आली. ताण असह्य झाला. एक सूर्यनमस्कार म्हणून पूर्ण झाला नाही.

शाळा खरंच खूप छान असते. शाळेत असताना जो त्रास वाटायचा, तो त्रास नव्हता. सर आमच्यासाठी त्रास सहन करून घेत होते. आमच्या प्रकृतीसाठी. तेव्हा समजलं नाही. आता समजलंय. फुकट शिकवत होते सर. आज सूर्यनमस्काराचेही क्लास आहेत. त्यासाठी फी आहे. ती भरून जाणारे शेकडो लोक आहेत.

सर आठवले.

डोळे पाणावले.

आता सर नाहीत.

आता ठरवलंय, सूर्यनमस्कार घालायचे. सरांच्या आठवणीसाठी. मुलांनाही शिकवायचं. सरांची आठवण म्हणूनच. त्यावेळी त्यांना परतफेड नाही करू शकलो. समजलंच नाही त्यांच दान म्हणून. आता करायची. जरूर करायची.