संध्याकाळी मुलाला मांडीवर घेऊन गप्पा मारत बसलो होतो. त्याचं वय पाच. त्याला गप्पा मारायला आवडतात. जगातल्या कुठल्याही विषयावर. मी त्याला 'लांबड लावणं' म्हणतो. असो.
गप्पांच्या ओघात विषय निघाला मी रोज घरी उशीरा येण्याचा.
त्याचं म्हणणं, तु असा गप्पा मारताना मला खूप आवडतोस.
माझं म्हणणं, असं रोज संध्याकाळी गप्पा मारायला येणं मला कसं शक्य आहे ?
तो, 'का नाही?'
मी, 'अरे, ऑफिस नसतं का?'
तो, 'ऑफिस आईलाही असतं...'
मी, 'अरे, मला काम जास्त असतं...'
तो, 'असू दे, लवकर का येत नाहीस...?'
विषय असा रंगत गेला होता. मग, मी त्याला विचारलं, तुला इतकं कळतं, तर मला सांग मी ऑफिसातून लवकर कसा येऊ शकतो रे रोज?
त्यानं दिलेलं उत्तर मनात ठसलंय.
'ऑफिसमध्ये लवकर जात जा. वेळेवर. मी कसा स्कूलला वेळेवर जातो?, तसं वेळेवर जात जा. मी कसं टीचर सांगतील, तसं पटपट करतो, तसं तू तुझ्या टीचर सांगतील, ते पटपट करत जा. कामं पटपट संपव. मी कधी स्कूलमधून येताना स्कूलबस चुकवतो का रे? स्कूल सुटली की मी बसमध्ये बसतो. लगेच घरी येतो...तूपण तसंच कर...तुझी कामं पटपट कर रे...तुला माझ्याशी गप्पा मारायला आवडत नाही का???'
संध्याकाळी त्याच्यासोबत गप्पा मारणं खरंच इतकं अशक्य आहे का? त्यानं दिलेलं सोल्यूशन मला माझ्या कंपनीनंही किंवा आमच्या एचआरनंही कधी दिलेलं नव्हतं...
मला वाटायचं, मी माझी काम खूपच पटपट करतोय...कंपनी खूश आहे. कंपनी खूश असेल, पण ज्याला माझी 'कंपनी' खरोखरीच खूप हवीय, तो खूश आहे का?....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment