तरीही का सांगत नाहीस आई तू आता?

आई तू
लहानपणी सांगायचीस, अरे. नीट जेव. नुस्तं उष्टावू नकोस.
आणि
आता रोजचा प्रत्येक क्षण तर मी उष्टावतोय.
तरीही का सांगत नाहीस आई तू आता?

आंघोळ मस्त करावी, मनातंच राहतं.
गिझरच्या पाण्यात भसाभस विसण जातं.
दिवसाच्या कामाची उजळणी करत
पाणी अंगावरून झरझर तर सरतं.

हीनं केलेला प्रेमाचा शिरा
पेपर चाळताना पोटात ढकलतो.
घाईनं गाडीला किक मारताना
बाय म्हणणंही विसरतो.

रस्त्यावरच्या खड्ड्यांना
घातलेल्या शिव्यांमध्ये विरून जातोय
शेजारच्या मंदिरातला घंटानाद.
एन्कमिंग पंचिंग वेळेत झालं, की
वाटतं, टळली आजची ब्याद...!

पोराचं निर्व्याज हसू पाहायला
शाळेतल्या त्याच्या गंमती एेकायला
वेळ नाही मला.
मस्त, निवांत गाणं एेकायला
एेकलेल्या गाण्यावर तान घ्यायला
वेळ नाही मला.


कुठलाच आनंद
झिरपून सुद्धा
जात नाही आत.

आता रोजचा प्रत्येक क्षण तर मी उष्टावतोय.
तरीही का सांगत नाहीस आई तू आता?